درون ذهن من هرگز نمیمیرد کسی

مرگ احساس مرا ماتم نمیگیرد کسی

رفته ام من سالها از خاطرات این و آن

یک سراغ ساده هم از من نمیگیرد

دلتنگی

دلتنگیهای آدمی را باد ترانه ای می خواند

رویاهایش را اسمان پر ستاره نادیده می گیرد

هر دانه برفی به اشکی نریخته می ماند………….

سکوت سرشار از سخنان ناگفته است از حرکات ناکرده

اعتراف به عشقهای نهان و شگفتیهای به زبان نیامده

و در این سکوت حقیقت ما نهفته است

                                                        حقیقت من و تو

                        دکتر علی شریعتی

وداع(فروغ فرخزاد)

می روم خسته و افسرده و زار

سوی منزلگه ویرانه ی خویش

به خدا می برم از شهر شما

دل شوریده و دیوانه ی خویش

می برم تا که در آن نقطه ی دور

شستشویش دهم از رنگ گناه

شستشویش دهم از لکه ی عشق

زین همه خواهش بی جا و تباه

می برم تا ز تو دورش سازم

ز تو‚ ای جلوه ی امید محال

می برم زنده به گورش سازم

تا از این پس نکند یاد وصال

ناله می لرزد‚ می رقصد اشک

آه‚ بگذار که بگریزم من

از تو‚ ای چشمه ی جوشان گناه

شاید ان به‚ که بپرهیزم من

به خدا غنچه ی شادی بودم

دست عشق امد و از شاخم چید

شعله ی آه شدم ‚صد افسوس

که لبم باز بر آن لب نرسید

عاقبت بند سفر پایم بست

می روم‚ خنده به لب‚ خونین دل

می روم‚ از دل من دست بردار

ای امید عبث بی حاصل

خداحافظ برای آخرین دیدار

به پاس هر نگاهی که به من مستانه یا دزدانه افکندی

به پاس لحظه های که برایت گریه میکردم

به پاس لحظه های که برایم گریه میکردی

برای آنهمه رویا و خاطراتی که با تو تا بی کران دارم

خدا حافظ عزیزم تا ابد خوش باش.